Mijn kinderen zijn vijf en één jaar oud en ik heb ze allebei vaak gedragen en “gedragen”, misschien vaker dan de gemiddelde vader. Dat komt gedeeltelijk doordat ik een transgender man ben en het voorrecht had om hen ter wereld te brengen. Het komt ook gedeeltelijk doordat ik bewust als alleenstaande ouder ben, dus als iemand gedragen moet worden, hoef je niet verder te zoeken.
Zo zeldzaam als deze ervaring misschien klinkt, denk ik niet dat mijn weg naar het ouderschap en ons huidige leven zo anders is dan dat van veel andere mensen. Ik heb alle gebruikelijke emotionele hoogte- en dieptepunten doorgemaakt (met een paar extra trans-gerelateerde), de bekende strijd van vruchtbaarheidsbehandelingen en nu, de zeer herkenbare uitdagingen van het opvoeden van kleine mensen.
Ten eerste zou ik waarschijnlijk terug moeten gaan naar het begin. Ik kwam uit de kast als transgender en begon medisch te transitioneren in 2010. Het was pas in 2015 dat ik ontdekte dat zwangerschap een optie was voor mensen zoals ik, toen ik per ongeluk een YouTube-vlog tegenkwam. Ik zag een transgender man die gezond en gelukkig acht maanden zwanger was in zijn slaapkamer. Voor iemand die door artsen en mensen in mijn eigen gemeenschap was verteld dat testosteron (T) me onvruchtbaar zou maken, was dit nogal een schok.
Het duurde nog een paar jaar voordat ik definitief besloot om via zwangerschap een gezin te stichten. In die tijd was het niet altijd aanwezig in mijn gedachten. Ik was ook druk bezig en genoot van mijn late twintiger jaren, werkte in het buitenland en had succes in mijn carrière. Ik werd twee keer oom en vervulde die rol met heel mijn hart. Ik wist dat ik mijn eigen gezin wilde stichten, ooit, op de een of andere manier. Dat wist ik altijd al.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit geen kinderen wilde. Ik had het geluk dat mijn moeder in positieve termen sprak over zwangerschap en hoe het in een ideale wereld “geweldig zou zijn als iedereen het kon ervaren – vooral mannen!” Destijds zag ik mezelf niet als moeder of vader, en ik dacht nooit veel na over zwangerschap zelf. Ik wist alleen dat er kinderen zouden zijn en dat ik er voor hen zou zorgen, ook al kon ik mezelf nooit helemaal in die scène voorstellen.
Nadat ik me realiseerde dat transgender mannen gezonde zwangerschappen konden hebben, ongeacht hoelang ze al in transitie waren, stelde ik mezelf telkens dezelfde reeks grote, intimiderende vragen als de gedachte in me opkwam: Waarom doe ik het niet gewoon alleen? Is zwangerschap misschien eigenlijk de eenvoudigste optie? Kan ik het aan?
“Eenvoudigste” klinkt misschien tegenstrijdig, maar het enige wat ik hoefde te doen was stoppen met mijn T-injecties, wachten tot mijn menstruatiecyclus terugkeerde, een inclusieve vruchtbaarheidskliniek vinden en het gewoon proberen. Ik leerde dat veel transgender mannen – in verhouding tot de omvang van onze gemeenschap – dit hadden gedaan en deden. Als ik had gekozen voor adoptie of voor draagmoederschap, zouden er onvermijdelijk veel meer mensen, organisaties en uiteindelijk poortwachters bij betrokken zijn.
Zwangerschap was geen aantrekkelijke gedachte – zowel omdat het betekende dat ik moest stoppen met T als omdat ik doodsbang was voor het oordeel en het onbegrip van anderen – maar tenminste zou ik de controle hebben en het zo privé kunnen houden als ik wilde. Veel transmensen die dragen en bevallen omarmen het proces vanaf het begin, nog meer nu het steeds bekender wordt als een optie. Maar voor mij was het een pragmatische manier om mijn doel te bereiken. Ik was zo blij dat ik wist dat ik deze optie had, maar het heeft me wel ontzettend bang gemaakt.
Emotioneel en fysiek gezien was zwangerschap veruit het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Het stukje baby laten groeien – de buik, de echo’s, de schopjes, de bevalling zelf – was prima, vaak geweldig. Op dat gebied had ik veel geluk, met een waterbevalling in 2018 en zelfs met een rustige en gedenkwaardige spoedkeizersnede in 2022. Wat ik moeilijk vond, was dat ik meer dan een jaar lang geen T gebruikte. Genderdysforie, met betrekking tot de rest van mijn lichaam en hoe de wereld mij zag, keerde terug als een constante, bijna tastbare pijn, zwaarder dan ooit tevoren.
Natuurlijk was het de moeite waard. Hopelijk spreekt dat voor zich. Ik was bedoeld om een vader te zijn en de manier waarop ik het deed was juist voor mij. Ik heb dat nooit in twijfel getrokken sinds ik aan de andere kant ben gekomen en gelukkig was het de tweede keer in sommige opzichten gemakkelijker. Een deel van de reden dat ik mijn verhaal deel, is om het nog steeds gemakkelijker te maken voor transvaders die na mij komen. Hopelijk verlopen hun ziekenhuisbezoeken en verloskundige zorg soepeler en minder angstig dan sommige van de mijne waren. Hopelijk kunnen toekomstige transouders hun mogelijkheden verkennen, hun keuzes eigen maken en hun ervaringen nog vrijer vieren dan ik deed.
Ouder zijn, ondanks alle uitputtende uitdagingen, is de beste, meest lonende fulltime baan die ik me kan voorstellen. Mijn kinderen leren kennen is een geschenk dat mijn hart kan laten stilstaan en het vervolgens kan doen smelten. Zwangerschap als transgender man is eng, verwarrend, grensverleggend en krachtig. Het kan je in een nieuwe gemeenschap brengen en je het gevoel geven dat je een totale buitenstaander bent. Je kunt de mogelijkheid zowel vervloeken als koesteren. Kortom, zoals wij transvaders elkaar soms graag herinneren, het is een beetje onze superkracht.
Freddy McConnell is een bekroonde journalist, schrijver en spreker. In 2018 werd hij vader en deelde hij zijn ervaring van zwangerschap als transgender man in de voor een BIFFA genomineerde BBC-documentaire “Seahorse: The Dad Who Gave Birth”. In 2023 is Freddy nu genomineerd als een van de Top 10 Opmerkelijke Bijdragers aan LGBT+ Life in de British LGBT+ Awards.
