Om Black Babywearing Week dit jaar te vieren, wil ik je het verhaal vertellen van mijn derde kind en hoe het dragen van mijn baby zijn leven heeft gered (dramatisch, ik weet het). Dit verhaal gaat over zijn neurodivergentie en onze reis daarheen door middel van babydragen. Volledige openheid, mijn verhaal is uniek voor onze ervaring en zal niet voor iedereen gelden. Een vriend vertelde me ooit dat als je één persoon met autisme ontmoet, je slechts één persoon met autisme hebt ontmoet, omdat iedereen die autistisch is zo uniek en individueel is in hun reis.
Begin van babydragen
Dit verhaal begint verrassend genoeg in 2010. Toen was ik zwanger van onze eerste en kreeg ik tijdens mijn babyshower een babydraagdoek. Als eerste ouder wist ik er niet veel van, maar ik was vastbesloten. Ik herinner me dat ik veel YouTube-video’s keek om het uit te vogelen en toen ik het eenmaal doorhad, voelde ik me ONSTOPBAAR.
Mijn eerste werd geboren in de lente van 2011 en we waren een babydragend duo. Ik droeg hem meestal in de draagdoek en keek nooit meer terug. Tegen de tijd dat hij één jaar oud was, stopte ik met hem vaak dragen omdat hij zo’n onafhankelijke peuter was en als je er een hebt, weet je wat ik bedoel. In de winter van 2012 verwelkomden we onze tweede en opnieuw haalde ik mijn vertrouwde babydraagdoek tevoorschijn en daar bleef de baby.
Deze reis omvatte echter ook een Beco Butterfly (de OG’s zullen het weten). Een van mijn beste vrienden gaf het aan me en ik gebruikte het ZO vaak bij mijn tweede. De draagdoek werd terzijde geschoven voor deze omvangrijke en onhandige Beco. Hoewel het er ingewikkelder uitzag dan de draagdoek, was de rekbare draagdoek achteraf gezien altijd het gemakkelijkst voor mij in die vroege ouderperiode.
Een obsessie voor babydragen
In april 2016 werd onze derde geboren. Hij was niet gepland, maar zo welkom en hij was de balsem die ons gezin op dat moment nodig had. Ik leerde langzaam meer over babydragen en ik won uiteindelijk een ringsling en ik keek nooit meer terug. Ik leerde hoe ik mijn ringsling moest gebruiken en daarna leerde ik over geweven doeken, toen Meh Dais, toen rugdragen inclusief torsodragen en heupdragen. Ik was OBSESSED met babydragen op dat moment.
Achteraf gezien voelde het bijna instinctief om hem te dragen. Ik had een verlangen om hem dicht bij me te houden. Ik wist niet waarom ik dat gevoel had, maar nu wel. Dat instinct was om hem zich op de best mogelijke manier te laten ontwikkelen voordat we zelfs maar dachten dat er iets anders aan hem zou kunnen zijn. En ja, hij is anders, maar op de best mogelijke manieren en ik denk dat dat is wat iedereen uniek en interessant maakt… onze verschillen.
Het dragen van mijn derde was constant. Gedeeltelijk was het een noodzaak omdat ik ook een 3-jarige en een 5-jarige had en mijn man was op dag 3 van onze postpartumperiode alweer aan het werk. Het andere deel was omdat mijn derde altijd het meest comfortabel was in mijn armen. Hij wilde mijn hartslag horen en hij wilde zo dicht mogelijk bij me zijn. Ik herinner me dat ik hem bijna elke nacht in mijn armen hield omdat dat het meest comfortabel voor hem was.
Hij was geen ongelukkige baby, integendeel. Hij was de gelukkigste baby die je ooit hebt ontmoet en hij is nog steeds het gelukkigste kind dat je ooit zult ontmoeten. Echter, ik kon zien wanneer hij zich ongemakkelijk voelde en die nabijheid nodig had, wat meer was dan mijn oudere twee nodig hadden als baby. Destijds dachten we dat hij misschien onze laatste kind zou zijn, dus ik wilde die laatste babymijlpalen in me opnemen. Ik gaf ook exclusief borstvoeding, dus babydragen maakte dat ook makkelijker voor mij.
“De rugdragerbaby”
Ik heb het gevoel dat de huidige rage is om te praten over alle ASD-tekenen die mensen zagen in hun baby’s. Mensen vragen me welke tekenen ik zag bij onze derde en eerlijk gezegd? We zagen er echt geen. Nogmaals, hij was de perfecte baby en ik geloof vurig dat babydragen eigenlijk veel van die “tekenen” verdoezelde op een goede manier. Veel sensorische kinderen en ASD-kinderen hebben diepe druk nodig (de mijne inbegrepen) om zich gereguleerd te voelen. Ik denk dat omdat ik hem constant droeg, hij altijd goed gereguleerd was, dus we dachten niet dat er iets anders aan hem was of dat hij meer steun en hulp nodig had. Bovendien hadden we veel familie die ons vertelde dat sommige van mijn zorgen normaal waren voor een derde baby en dat ze altijd laatbloeiers zijn. Als je gevoel je zegt dat er iets niet klopt, vertrouw daar dan op, zelfs als mensen je vertellen dat het niet zo is.
Het eerste jaar van het leven van onze derde was waarschijnlijk 75% gedragen op mijn lichaam, 20% in mijn armen en 5% in een box (meestal voor de lol lol). Ik begon ook als vrijwilliger te werken bij mijn lokale babydraaggroep en heb nog steeds vrienden uit die tijd. Hij werd door de groep en mijn vrienden liefkozend “De rugdragerbaby” genoemd vanwege zijn liefde voor dragen, vooral in een rugdrager. Hij kon letterlijk net wakker zijn geworden van een dutje en dan op iemands rug worden gelegd en weer in slaap vallen na het knuffelen. Hoe strakker, hoe beter voor deze jongen. Het was pas toen hij ongeveer 2 jaar oud was dat we meer tekenen begonnen te zien van iets anders bij onze derde.
In het begin bleven we wachten tot hij zou praten of ons meer zou aankijken en met ons zou interactieren. Ik wist niet wat er met hem aan de hand was en waarom dit nu gebeurde. Hij was aan het terugvallen en hij had zoveel dingen gedaan die hij nu niet meer kon doen. Hij was nog steeds volledig gelukkig en kalm en had geen uitbarstingen of grote stimming momenten. Het enige was dat ik hem niet meer droeg zoals ik voorheen deed. We kregen zijn diagnose van autisme spectrum stoornis in de zomer van 2019, toen hij net 3 jaar oud was en ongeveer een jaar niet meer constant werd gedragen.
Eerlijk gezegd gaf ik mezelf in het begin veel de schuld. Het was moeilijk te horen dat je 3-jarige de cognitieve en verbale vaardigheden had van een 6-9 maanden oude baby. Een klap in de maag. Ook wist ik niet veel over autisme, alleen de horrorverhalen die je in de media hoort. Ik begon meer op te zoeken en te leren samen met onze derde in zijn verschillende therapieën. Tijdens deze periode leerde ik meer over zijn behoefte aan diepe druk en begonnen dingen op hun plaats te vallen. De diepe druk reguleerde hem en daarom zagen we die tekenen eerder niet (nogmaals, dit was mijn ervaring, en ieders ervaringen kunnen en zullen waarschijnlijk anders zijn). Ik begon hem weer meer te dragen. Ik was nu een babydragen-educator, dus hij ging met me mee naar bijeenkomsten en ik wikkelde hem de hele tijd. Het dragen van een 3-jarige had wel wat uitdagingen (hij is altijd een grote jongen geweest), maar de voordelen wogen daar zeker tegenop. Bovendien heeft babydragen geen vervaldatum, alleen gewichtslimieten.
Baby nummer vier
Het volgende jaar werd besteed aan het navigeren van mijn 4e hyperemesis zwangerschap en Covid. Onze 4e werd geboren in de herfst van 2020 en omdat we ons nog steeds aan onze bubbel hielden en in quarantaine gingen, stortte ik me nog meer op babydragen. Ik denk dat er ook een beetje angst was, als ik terugkijk. Ik wilde onze vierde zo snel mogelijk dragen omdat ik wilde dat hij de regulering zou hebben die onze derde had, voor het geval hij ook neurodivergent zou zijn. Het verschil was dat onze 4e neurotypisch was en niet zo strak wilde zitten als zijn broer of de hele tijd gedragen wilde worden (en ik probeerde het… er is veel videobewijs). Hij was ook tevreden om gewoon naast me te liggen en gewoon te zijn. Het was een vreemde verschuiving, maar ik droeg onze derde nog steeds, hoewel hij nu 4,5 jaar oud was. Ik deed ook veel tandemdragen wat leuk was om te doen omdat ik het veel deed met mijn tweede en derde samen. Zelfs nu, op 8-jarige leeftijd, draag ik onze derde soms. We hebben een paar geweldige dragers met gewichtslimieten tot in de 60 en 70 lbs, dus we hebben nog wat speelruimte. Het zijn nog steeds zijn lange benen die in de weg zitten, maar zodra hij omhoog is, word ik teruggevoerd naar die vroege jaren met hem terwijl hij tegen mijn lichaam aan nestelt. Behalve dat de angsten voor het onbekende en de schuld van mezelf nu verdwenen zijn, omdat er niets of niemand de schuld is.
De impact van babydragen
Autisme is niet het einde van de wereld en hoe meer ik erover leer bij mijn kind (en mezelf… werkend aan een diagnose) hoe meer ik besef hoeveel het een superkracht kan zijn. Hij is opgebloeid door zijn therapieën en onze zorg. Ik vraag me soms af of we meer problemen zouden hebben gehad als ik hem niet zo veel had gedragen in het begin. Ik vraag me af of het dragen van hem en het geven van die constante regulering gedurende 2 jaar hem in staat stelde om te bloeien in zijn vroege kinderjaren. “Wat als” is normaal, maar ik zal het nooit echt weten. Ik zal altijd dankbaar zijn voor babydragen voor de banden die het me heeft laten cultiveren met al mijn kinderen, maar vooral met mijn derde. Als het niet voor babydragen was, weet ik niet waar we zouden zijn in onze reis met kinderen en eerlijk? Ik wil het niet weten.
