Door Illiyin Morrison, verloskundige gespecialiseerd in perinataal trauma en facilitator bij geboortereportages
Ik kwam terecht in de wereld van perinatale / geboortetrauma’s door een stom ongeluk. Een reeks gebeurtenissen die mijn hele leven heeft gevormd en zo het traject van mijn carrière heeft veranderd. Ik ben verloskundige, moeder, podcaster, auteur en geboortebegeleider. Ik help mensen om hun traumatische ervaringen te verwerken met behulp van een techniek die ik heb ontwikkeld en die het reflecteer, herdefinieer en reframe proces heet.
Het was van cruciaal belang bij mijn genezing en is een uitstekend hulpmiddel bij het helpen van degenen die ik ondersteun.
Wat is een “geboortetrauma”?
Op papier zag mijn eerste bevalling eruit als een normale bevalling die was geëscaleerd waardoor ingrijpen nodig was en die volgens het protocol was afgehandeld zonder nadelige gevolgen. Voor verloskundigen en gynaecologen was dit normaal. Het was wat we elke dag zien en zou in feite als “normaal” moeten worden beschouwd. Dit maakte mijn ervaring met een geboortetrauma des te moeilijker. Want helaas voelde het allesbehalve normaal. Het voelde verkeerd, het voelde eng, het voelde teleurstellend en isolerend. Maar dat werd niet gedocumenteerd. Dat werd niet erkend. Het werd niet beschouwd als een traumatische bevalling, er werd geen steun of zelfs maar een luisterend oor aangeboden.
Dit is normaal, het komt veel vaker voor dan je denkt en dat heeft te maken met wat als trauma wordt gezien. Dit heeft zijn eigen vooroordelen die gebaseerd zijn op de klinische definitie, de doorleefde ervaring en de empathie van de behandelaars. Dit wil niet zeggen dat de behandelaar fout was, maar meer dat trauma een interne reactie is op een externe gebeurtenis, wat betekent dat het in feite de toeschouwer is die dit bepaalt.
Dit was ik, uiterlijk was mijn reactie op mijn geboorte-ervaring prima, maar innerlijk was het een chaos. Absolute chaos.
De gevolgen van een geboortetrauma
Na het geboortetrauma werd geluidsgevoeligheid echt een probleem voor mij en dat belooft niet veel goeds als je een pasgeborene hebt. In feite kan het heel luid zijn. Door mijn baby dicht tegen me aan te houden, bleef ze rustig en kon ik ook wat rustiger denken. Lawaaigevoeligheid is een veel voorkomende bijwerking van een geboortetrauma, maar velen zullen het daar niet mee associëren, vooral als ze voor het eerst ouder worden omdat de geluidsniveaus hoe dan ook nieuw en overweldigend zijn.
Tijdens mijn herstel na de geboorte van mijn dochter zal ik nooit vergeten dat ik voor het eerst alleen met haar was en haar hoorde schreeuwen en niet wist wat ik moest doen. In mijn overprikkelde waas herinnerde ik me dat ik een Ergobaby draagzak in de doos onder de trap had, ik deed haar erin en wat volgde was werkelijk magisch. Stilte.
Er waren nog veel meer gevolgen van het geboortetrauma, waaronder hypervigilantie waarbij ik een echt gevoel van paniek kreeg als mijn dochter ver van me vandaan was. Ik dacht dat ik alles kon en hield vol dat het allemaal mijn verantwoordelijkheid was. Achteraf kan ik heel goed zien dat dit niet kwam omdat ik het echt wilde doen, maar omdat ik bang was dat mijn kind ver bij me vandaan zou zijn. Dit was een traumareactie.
Ik worstelde ook met borstvoeding tot het punt van obsessie en ontwikkelde een vastberadenheid waarvan ik me later realiseerde dat die voortkwam uit het feit dat ik niet wilde “falen” met borstvoeding, zoals ik het gevoel had bij de bevalling.
Gevoelens van falen
Een van de grootste problemen die steeds weer naar voren komt in mijn werk, en die een weerspiegeling is van mijn eigen ervaring, is het gevoel van falen. Door mijn eigen genezing, die nu iets is geworden dat ik in mijn werk gebruik, heb ik mislukking geherdefinieerd als een les. Hiervoor moest ik diep graven in wat mijn rol was en wat echt mijn fout was. Ik ontdekte dat eerlijk gezegd niets mijn fout was, niet echt, ik had geen context voor een bevalling, ik was nog nooit in die situatie geweest, ik had weeën, was gestrest en uitgeput, niets van dit alles was een mislukking.
Zoveel kan leiden tot een geboortetrauma, van klinische kwesties zoals bloedverlies, inductie van de bevalling, spoedkeizersnede of zorgen over het welzijn van de foetus of de moeder, maar ook de dingen die misschien niet traumatisch lijken, zoals niet naar je geluisterd worden, je niet gesteund voelen, slechte communicatie, gebrek aan toestemming enzovoort. Van buitenaf worden ze misschien niet allemaal hetzelfde ervaren, maar ze kunnen wel allemaal dezelfde interne reactie hebben. De bedoeling hiervan is te zeggen dat trauma helemaal van jou is, niet bepaald of benoemd moet worden door iemand anders dan degene die het doormaakt, en dat het dan extern erkend en gevalideerd moet worden.
Wat is de volgende stap na het doormaken van een geboortetrauma?
Dit wil niet zeggen dat het allemaal voorbij is als je eenmaal een geboortetrauma hebt meegemaakt. Je kunt het verwerken, leren om het comfortabel te dragen. Dit kan gebeuren met ondersteuning door een dienst zoals de mijne, zoals debriefing of uitgebreider traumahelingwerk zoals EMDR, geboortetraumabegeleiding of zoiets als 3 stappen terugspoelen met een getrainde professional.
Ik heb mijn eigen techniek gebruikt, zoals hierboven beschreven, en ik heb de meest helende bevalling gehad en ben met mijn zoon het prille moederschap ingegaan, iets wat ik in het begin nooit had kunnen voorzien.
Wat ik wel wil zeggen is dat het overwinnen van een geboortetrauma niet alleen gedaan wordt om meer kinderen te krijgen. Je kunt besluiten dat je je gezin niet wilt laten groeien, maar dat betekent niet dat de genezing niet nog steeds essentieel is.
Geboorte trauma: een take-away
Als je niets anders meeneemt uit deze blogpost, wil ik dat je begrijpt dat je er toe doet, als een heel individu, los van je rol als ouder. Het is belangrijk dat je ruimte hebt voor je gevoelens, dat je wordt gezien en erkend, dat je ervaringen worden geëerd en dat je genezing prioriteit krijgt. Vergeet nooit dat jij en je geboortetrauma er toe doen.
